اکبر صحرایی نویسنده  درباره فقدان ساخت و پخش برنامه های ادبی در تلویزیون بیان کرد: واضح است که بخش عمده تلویزیون به سمت سرگرمی رفته است چون مخاطبان به شادی نیاز دارند اما مساله این است که جامعه به برنامه های دیگر نیز نیاز دارد که از جمله آنها آثار ادبی است.

وی افزود: اهمیت برنامه های ادبی به اندازه ای است که ما نیاز داریم شبکه ای تلویزیونی با عنوان ادبیات و فرهنگ داشته باشیم. اگرچه ما شبکه فرهنگ را در رادیو داریم و رادیو در این زمینه موفق تر است ولی تلویزیون که شبکه های مختلف مثل ایران کالا راه اندازی می کند لازم است که شبکه ای برای ادبیات هم در نظر بگیرد.

صحرایی با اشاره به نیاز جامعه فرهنگی کشور گفت: افرادی که سراغ ماهواره نمی روند و فقط به صدا و سیما اکتفا کرده اند چگونه باید برنامه های مورد علاقه خود را پیدا کنند؟

وی درباره شبکه چهار تلویزیون نیز عنوان کرد: شبکه چهار، شبکه ای تخصصی است ولی حرف من این است که باید شبکه ای داشته باشیم که عمومی تر باشد و مردم جامعه عموما مخاطب آن باشند.

نویسنده کتاب «حافظ هفت» افزود: تلویزیون باید در برنامه های خود حافظ خوانی و شاهنامه خوانی راه بیندازد و مباحث نقالی را که در فرهنگ ما بوده است مطرح کند؛ اتفاقاتی که در فرهنگ عمومی ما به سمت فراموشی رفته است.

وی همچنین با اشاره به برخی از برنامه های تلویزیون که به معرفی نویسندگان و شاعران می پردازد، بیان کرد: برنامه های کمی در تلویزیون داریم که به معرفی نویسندگان و شاعران بپردازند حتی برنامه های نقد گاهی آنقدر تخصصی است که فقط مخاطبان تخصصی آنها را دنبال می کنند درحالیکه می توان مجامعی را که در سطح شهرها، کافه کتاب ها و فرهنگسراها برگزار می شود به نوع دیگری در تلویزیون گسترش داد. همچنین می توان برنامه هایی درباره اقتباس ادبی و مباحث میان رشته ای در تلویزیون داشت به ویژه که مشکل عمده سریال ها و فیلم های سینمایی ما فیلمنامه است و غرب در این حوزه به دلیل اقتباس با مشکلات کمتری مواجه است.

نویسنده «خمپاره خواب آلود» در پایان تصریح کرد: مشکل ما این است که جامعه، نویسندگان را به خوبی نمی شناسد و فقط بیشتر قشر کتابخوان هستند که نویسنده های قدیمی و حتی معاصر را می شناسد و تلویزیون هم کمکی در این راستا نمی کند. البته گاهی برنامه های پربیننده مثل «خندوانه» به نویسندگان و شاعران پرداخته اند اما در اغلب موارد به افرادی پرداخته می شود که در مرکز تهران حضور دارند ولی شاید حدود ۶۰ درصد نویسندگان ما در استان ها باشند.